شرح قصه

چند نکته رو قبل شروع میخواستم بگم

۱. لحن نوشتارم همونه که فکر میکنم.

۲. قطعا گزینه بهتر از شما و شاید خودم، واسه درد و دل و مشورت هست.

۳. این که هدفم از این صحبت ها چیه و نتیجه ش چیه، مهم نیست. خواه هدف تخلیه شدن باشه یا خیر.

مقدمه کم مربوط: امروز فهمیدم، گاهی حس غریب، ندایی درونی از رویداد های آینده ست: "یه حس غریبی بهم میگه ..."

مبحث ۰ : از این که ۲۰ سالمه شروع نمیکنم. تاریخ واسم مهم نیست. ساعت فلانه شبه؟ مهم نیست. فلانی هم سن تو بود کتاب نوشت؟ شهید شد؟ پولدار بود؟ دوستت دویست تا کتاب خونده؟! چرا از فلان اعتقادات فاصله گرفتی؟ چرا با فلانی دوست شدی؟... 

در پاسخ همه سؤالا : که چی؟... مهم نیست ... حتی پاسخم هم مهم نیست.

مبحث ۱ : کم کم بعد این همه سال به یه نتیجه رسیدم، که زیاد بهش فک میکنم.

می دونین که تو فاز روان شناس ها و موفقیت و .. نیستم،

اما، تنها راز موفقیت، در این یه جمله ست :

کاری که دوست داری رو انجام بده، قطعا درش پیشرفت میکنی...

درمان

یا رب

ما رو میندازن تو یه هزار تو، که تاریکه. بعد بهمون یه تایمی میدن که تو اون تایم باید به آخر رسید. اگر نرسیم بازنده ایم. حالا تایممون شروع شد : اول دور و بر رو نگاه میکنیم. میفهمیم هیچی نمیتونیم ببینیم. یه صدایی از دور میاد، چراغا خاموشه. ما یه عالمه سعی میکنیم و یه عالمه از تایم رو میذاریم واسه پیدا کردن کلید چراغ. وقتی ۹۰ درصد زمانمون تموم میشه. بالاخره موفق میشیم کلید برق رو پیدا کنیم. تازه اونجاست که حس میکنیم هیچ تغییری نکردیم و همچنان نمی بینیم!

اونجاست که میفهمیم چشمامون بسته است و مشکل از چراغ نیست. تازه چون واعظی که بهمون گفته چراغ خاموشه، وارد نبوده. میفهمیم که اوضاع بهتر که نشده هیچ، افتضاح شده. پیشرفت که نکردیم هیچ، پسرفت هم کردیم. اینجاست که وقتمون به پایان میرسه و اون همه زحمت، میره هوا.

مشکل شناسی اشتباه و گوش دادن و همراه شدن با آدم هایی که فقط ادعای عالمی میکنن، میتونه به قیمت اتلاف عمرمون تموم بشه. ما وقتی به دنیا اومدیم، هیچ عیب و نقص و گناهی نداشتیم. قطعا هم برای پسرفت به دنیا نیومدیم، ولی خیلی از ماها به آخر که میرسیم میبینیم، همون که به دنیا نمیومدیم خیلی بهتر بود. اینجاست که خدا میگه من میدونم اگه برگردید به دنیا، همونی که بودین، خواهید بود.

دردِ دل

بسمـ الله

سلام، من یه چیزیو درک کردم. این که دوست دارم وقتی دنیا مشکلاش رو سرم خراب میشه، برم و خودم رو خالی کنم. و یکی از راه ها صحبت با یه نفره و درد و دل کردن با اون. ولی وقتی احساس کنی دلیل رفاقت بعضیا باهات اون مشکلست دوست داری سرتو بکوبونی به دیوار و یه آه بلند بکشی ... . طبیعیه. حق بدین. من الآن تو همچین موقعیتیم. تو موقعیتی که بهترین دوستات، به خاطر مشکلته که جواب سلامت رو میدن. این دقیقا باعث میشه هر وقت باهات راه میرن و صحبت میکنن یه جوری باشن. خیلی بده. خیلی تجربه کردمش. همش دلیل دوستیت میاد جلو چشات. همون مشکله. شاید نوشتم افتضاحه. چون دلیل این نوشتن هم مقداری همون مشکلست. همون مشکلی که کمر ما رو شکست. دوست داشتیم دوستامون زیر بغلمون بگیرن، کمک کنن راه بریم. ولی وقتی از خدا خواستی، از  امامش خواستی، فکر کردی، ولی به راه حلی نرسیدی و حاجتت برآورده نشده. احساس میکنی شاید راهی وجود داره و عقل ما ناقصه. واسه همین میری سراغ کسایی که شاید حتی با احتمال یک هزارم درصد بتونن بهت کمک کنن. ولی وقتی میخوای بری جلو ، ترسی میاد تو وجودت، که نکنه مثل بقیه دوستات بشن و دلیل دوستی تغییر کنه.... وقتی که این درد و دل میشه مثل زهری که شیرینه ولی آثار بدی داره، دلت نمیاد که بری جلو... خسته شدم، حق بده خدا...، حق بدین... . خدا رو شکر که حداقل تو این دنیایی که  همه به فکر منافعشون هستن و فقط به دنبال اینن که یه آتو ازت بگیرن، همچین کسایی به پستمون نخوردن.

مجبورم، مجبور، گریه... پر فایده ترین و بی فایده ترین راه... راه نه، چون هیچ راهی نیست، گریه مثل مُسکّنی میمونه که شاید دلت رو برای مدت کوتاهی تسکنین ببخشه، ولی بعد از مدتی دوباره...

ولی شاید تصویر پایین درسته، هر چند بی فایده: