یا هو ...
سلام،
میدونم کم کاریم رو میبخشید.
داشتم تو مسیر به این فکر میکردم که چقد خوبه که با این که بقیه تو غمم شریک نمیشن، شایدم نمیتونن بشن یا این که توی شادی ها همراهیم نمیکنن و هیچ وقت قدر انرژی که دارم رو نمیدونن یا شایدم من بلد نیستم بهینه بروز بدم شادیم رو، ولی با این وجود من "سعی میکنم" خودم رو قاطی شادی و غمشون کنم. تقریبا چون گوشه ای از مشکلات و سختی هایی که بقیه باهاش دچارن رو تجربه کردم میتونم خوب درک کنمشون. هرچند هیچ وقت هیچ کس من رو درک نکرد. البته بنظرم خیلی خوبه که ما نمیتونیم همدیگه رو درک کنیم و فقط کلامی میگیم درکت میکنیم. چون اگه میتونستیم همدیگه رو درک کنم هر روز غم ها و غمگین ها تعدادشون زیاد میشن. من واقعا خوش حالم از این که حتی در سخن هم بقیه نمیگن درکت میکنیم، حتی نزدیکترینا. جدا خوشحالم، کنایه هم نمیزنم. 
     کلا خیلی خوشحالم که عشقم واسه خودمه و به کم تر کسی بروز میدم (شایدم اشتباه)، مشکلاتم رو واسه کسی تعریف نمیکنم و با کم تر کسی در میون میذارم اونا رو، چون تنها خدا میتونه همه کار بکنه. میخوام از این به بعد یکم عشقم رو تقویت کنم. عشق به معشوقی که وقتی هیشکی نیست، هست. وقتی هیشکی کمک نمیکنه، کمکم میکنه. اگه کاری انجام میدم و بقیه یک طرفه به مسائل نگاه میکنن و قضاوت میکنن، اون همه جوانب رو میدونه و زود قضاوت نمیکنه.
     خیلی خوشحالم که (یه سالیه) همه دوستام ازم سطحشون بالاتره و خیلی بهتر از منن. توی هر مسئله ای یه عالمه الگو هم سن دارم که میتونم شاگردشون باشم. همیشه بعضی شاگردا هستن که غفلت میکنن، بعضی وقتا هم غیبت :)
#مرسی_که_هستی.
#مرسی_که_هستین...
#زنده_بودن_و_زندگی_کردن_یکی_نیست